عنوان پایان‌نامه

بررسی و مقایسه اثرات خستگی بر شاخص های الکترومایوگرافی، کینتیکی و عملکردی مفصل زانو در ورزشکاران با سابقه پارگی رباط صلیبی قدامی با و بدون عمل بازسازی




    محل دفاع
    کتابخانه دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی شماره ثبت: 1452;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 81400;کتابخانه دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی شماره ثبت: 1452;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 81400
    تاریخ دفاع
    ۲۷ تیر ۱۳۹۶
    استاد راهنما
    محمدحسین علیزاده

    مقدمه: با توجه به اینکه ورزشکاران مبتلا به آسیب رباط صلیبی قدامی (ACL) بعد از بازگشت به فعالیت های ورزشی خستگی را تجربه می کنند، شناخت اثرات خستگی بر روی الگوهای فعالیت عضلانی و بیومکانیکی مفصل زانو دارای اهمیت ویژه ای است. اثرات مخل خستگی بر استراتژی های عصبی-عضلانی و بیومکانیکی نشان داده است. در نتیجه خستگی می تواند فرد را در معرض آسیب مجدد قرار دهد. هدف: هدف تحقیق حاضر بررسی و مقایسه ی اثرات خستگی بر روی الگوی فعالیت عضلات اطراف زانو شامل چهارسرران، همسترینگ و دوقلو، نیروهای عکس العمل زمین و اجرای عملکردی در ورزشکاران با سابقه ی پارگی رباط صلیبی قدامی( با و بدون عمل بازسازی) و ورزشکاران سالم می باشد. روش شناسی: نمونه تحقیق حاضر شامل 36 ورزشکار مرد بودند که در سه گروه ،12 نفر با عمل بازسازی رباط صلیبی (ACLr)، 12 نفر با پارگی رباط صلیبی بدون عمل بازسازی (ACLd) و 12 نفر به عنوان گروه کنترل قرار گرفتند. خستگی با استفاده از ست های تکراری حرکات اسکات، پرش عمودی و فرود تک پا ایجاد شد. فعالیت الکتریکی عضلات با دستگاه الکترومایوگرافی Megawin، متغیرهای نیروی عکس‌العمل زمین با دستگاه صفحه نیروسنج سه محوره مدل AMTI و اجرای عملکردی با استفاده از آزمون لی تک پا در قبل و بعد از خستگی مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: تجزیه و تحلیل یافته ها نشان داد که خستگی زمان آغاز فعالیت عضلات پهن داخلی، پهن خارجی، همسترینگ داخلی و همسترینگ خارجی را در گروه ACLr به طور معناداری نسبت به دو گروه دیگر افزایش می دهد. در واقع بعد از خستگی عضلات مذکور در گروه ACLr به طور معناداری زودتر فعال شدند. در بخش فعالیت عضلات، خستگی باعث افزایش معنادار فعالیت عضله پهن داخلی و کاهش معنادار در فعالیت عضله دوقلو خارجی در گروه ACLd، افزایش معنادار در فعالیت عضله دوقلو داخلی در گروه ACLr و کاهش معنادار در فعالیت عضله دوقلو خارجی در گروه کنترل شد. فعالیت عضله پهن داخلی بعد از خستگی در گروه ACLd به طور معناداری از دو گروه دیگر بیشتر بود. میزان هم انقباضی عضلات چهارسرران-دوقلو خارجی در گروه های آسیب دیده (ACLr و ACLd) به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود. در بخش متغیرهای نیروی عکس العمل زمین، نتایج تحقیق کاهش معناداری را در مولفه های حداکثر نیروی عمودی و داخلی-خارجی عکس العمل زمین در گروه ACLd بعد از خستگی نشان داد. حداکثر نیروی عمودی عکس العمل زمین در گروه های آسیب دیده (ACLr و ACLd) به طور معناداری از گروه کنترل کمتر بود. همچنین خستگی اجرای عملکردی را در گروه های آسیب دیده نسبت به گروه سالم به طور معناداری کاهش داد. بحث و نتیجه گیری: با توجه به نتایج تحقیق به نظر می رسد خستگی سازگاری هایی را در استراتژی های عصبی-عضلانی و بیومکانیکی مورد استفاده توسط ورزشکاران با سابقه ی آسیب ACL بوجود می¬آورد. بطور کلی به نظر می رسد ورزشکاران با سابقه پارگی ACL در مقایسه با افراد سالم بیشتر از مکانیسم های اکتیو (بکارگیری عضلات) و محافطتی (کاهش نیروهای عکس المعل زمین) برای ایجاد ثبات در مفصل زانو استفاده می کنند. به مربیان و متخصصین توانبخشی پیشنهاد می شود سازگاری های تجربه شده توسط ورزشکاران با سابقه ی پارگی ACL را در برنامه های توانبخشی مدنظر قرار دهند.
    Abstract
    Background: As individuals returning to activity after anterior cruciate ligament injury likely experience fatigue, understanding how fatigue affects knee muscle activity and biomechanical patterns during sport-like maneuvers is of clinical importance. Fatigue has been suggested to impair biomechanical and neuromuscular control strategies. As a result, fatigue may place ACL injured athletes at increased risk of second injury. Objective: To determine the effects of fatigue on muscle activity patterns, ground reaction force and functional performance of the athletes with the history of anterior cruciate ligament rupture (ACLd and ACLr) compared to controls. Methodology: The study subjects were 36 male athletes: 12 individuals with anterior cruciate ligament reconstruction (ACLr), 12 individuals with the anterior cruciate ligament rupture without reconstruction (ACLd) and 12 controls. Fatigue was induced via repetitive sets of double-leg squats and vertical jumps. Muscle activity pattern using Megawin Electromyography, Ground reaction force with AMTI force plate and functional performance with single leg hop test has been assessed pre and post fatigue. Results: Data analysis showed that the fatigue increased significantly vastus medialis, vastus lateralis, medial hamstring and lateral hamstring onset times in ACLr group compared to other two groups. In fact, after fatigue muscles around knee activated earlier in ACLr athletes. Fatigue resulted in significant increase of vastus medialis activity in ACLd group, significant decrease of lateral gastrocnemius muscle activity in ACLd and control groups and significant increase of medial gastrocnemius in ACLr group. After fatigue, vastus medialis muscle activity in ACLd group was significantly more than two other groups. Regardless of fatigue, lateral quadriceps-gastrocnemius muscle co-contraction in injured groups (ACLd and ACLr) was significantly less than control group. In ground reaction forces analysis, the results showed significant decrease in peak vertical and medio-lateral components of the ground reaction forces in ACLd group after fatigue. Regardless of fatigue (pre and post), peak vertical ground reaction force in injured groups (ACLd and ACLr) was significantly less than control group. Also, fatigue decrease functional performance in injured groups compared to controls. Conclusion: According to results, it seems that fatigue produces adaptations in biomechanical and neuromuscular strategies used by athletes with the history of ACL injury. Generally, it seems the athletes with the history of ACL injury use from active (muscle recruitment) and protective (decrease ground reaction forces) mechanisms to stabilize knee joint. It suggests to rehabilitation specialists to consider adaptations used by athletes with the history of ACL injury in rehabilitation programs. Key words: Anterior cruciate ligament, Fatigue, Neuromuscular control, Biomechanics, Functional performance