عنوان پایان‌نامه
نقش گفتمتان به مثابه ابزار در سیاست گذاری فرهنگی ( مطالعه موردی جامعه پذیری شهروندان در جمهوری اسلامی ایران )
- رشته تحصیلی
- علوم سیاسی-سیاست گذاری عمومی
- مقطع تحصیلی
- دکتری تخصصی PhD
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده حقوق و علوم سیاسی شماره ثبت: LP4469
- تاریخ دفاع
- ۰۴ مهر ۱۳۹۶
- دانشجو
- محمد ربانی
- استاد راهنما
- کیومرث اشتریان
- چکیده
- مکانیسم حفظ و بازتولید قدرت کانونی ترین ارزش یک نظام سیاسی است. به این منظور دولتها فارغ از نوع رژیم سیاسی شان اعم از اینکه دموکراتیک باشند یا اقتدارگرا، می کوشند با جامعه پذیر ساختن شهروندان و جلب وفاداری ایشان ارزشهای گفتمان قدرت حاکم را بازتولید کنند و از این رهگذربه بقای خود ادامه دهند. در این راه تنها تفاوت میان دولتها به نظریه ی سیاستی مربوط می شود که بر اساس آن شهروندان را جامعه پذیر می کنند و از آنان اطاعت می طلبند. در این پژوهش سعی داریم در چارچوب نظریه تحلیل گفتمان با تبیین مکانیسم اثر گفتمان قدرت بر فرآیند جامعه پذیری شهروندان، تشریح برخی نکات در باب صورت بندی ابزارهای گفتمانی و بیان ملاحظاتی در توفیق یک گفتمان به مثابه ابزار سیاستی به آسیب شناسی گفتمان رسمی جمهوری اسلامی ایران بپردازیم و سپس نشان دهیم که بر مبنای فرضیه ی پژوهش چگونه عدم مقبولیت گفتمان رسمی منجر به ناکارآمدی جامعه پذیری فرهنگی شهروندان شده است. در نهایت مدلی مفهومی برای پی ریزی یک نظریه ی سیاستی ارائه می نماییم که بستر مناسبی برای ترمیم آسیبهای موجود و تداوم مقبولیت و استیلای گفتمان رسمی قدرت حاکم فراهم آورد.
- Abstract
- One the most important functions for the states is maintaining the Hegemony of ruling power. So the mechanism of preservation and reproduction of power is the most central value of a political system. In this way, governments regardless of whether they are democratic or authoritarian, are trying to preserve, through the creation of citizens' socialization, thereby maintaining keep going. In this aspect, the only difference between governments depends on the policy theory that makes citizens socialized and makes them loyal. In this study, we will try to explain the mechanism of power of a Discourse focused on power in the process of socialization, and also we will try to explain some points about the formation of discursive tools and expressing considerations in the success of a discourse as a policy tool. After that we discuss about the pathology of the official discourse of the Islamic Republic of Iran, and then we show that based on the research hypothesis, the unacceptability of the official discourse has led to the ineffectiveness of the cultural socialization of citizens. Finally, we will recommend a conceptual pattern for configuring a policy theory which can be provided suitable presentation for the continued acceptance and formalization of the Discourse of power.
