عنوان پایان‌نامه
ارزیابی اثر ضد توموری زایموزان جدا شده از ساکروماسیس سرویسیه در تومور ملانوما در موش
- رشته تحصیلی
- قارچ شناسی
- مقطع تحصیلی
- دکتری تخصصی PhD
- محل دفاع
- کتابخانه دانشکده دامپزشکی شماره ثبت: 644 ت;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 76942;کتابخانه دانشکده دامپزشکی - مخزن مرد آباد شماره ثبت: 644 ت;کتابخانه دانشکده دامپزشکی شماره ثبت: 644 ت;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 76942;کتابخانه
- تاریخ دفاع
- ۱۱ اسفند ۱۳۹۴
- دانشجو
- مهدی تقوی ملائی
- استاد راهنما
- علیرضا خسروی
- چکیده
- ملانوما بدخیم ترین شکل سرطان پوست است که از سلول های پیگمانی ملانوسیتی منشاء می گیرد. زایموزان ترکیب غیر محلول از دیواره سلولی مخمر ساکارومایسس سرویسیه می باشد که ساختاری مرکب از بتاگلوکان متصل به پروتئین دارد. در این مطالعه که شامل دو مرحله آزمایشگاهی و درون تنی بود اثر زایموزان استخراج شده از ساکارومایسس سرویسیه بر میزان رشد رده سلولی B16F10 و مدل موشی ملانوما مورد بررسی قرار گرفت. در مرحله آزمایشگاهی این مطالعه، رده سلولی ملانومای موشی در محیط کشتRPMI 1640 حاوی 10 درصد FBS در دمای C°37 ، 5 درصد دی اکسید کربن کشت شدند. بعد از 24 ساعت، سلول ها با زایموزان در غلظت های 0، 1، 5، 10، 25 و 50 میکروگرم بر میلی لیتر به مدت 48 و 72 ساعت تیمار شدند. میزان رشد سلولی با روش MTT مورد بررسی قرار گرفت. برای فاز درون تنی این تحقیق، از موش C57BL/6 ماده، 6-8 هفته ای استفاده شد. موش ها به 4 گروه تقسیم شدند: 1)کنترل مثبت، 2)کنترل منفی، 3)سالم+زایموزان و4)توموری+زایموزان. جهت توموری کردن موش های گروه کنترل منفی و توموری+زایموزان، تعداد 106×1 سلول به صورت زیرجلدی به ناحیه پهلوی چپ هر موش تزریق گردید. زایموزان برای گروه های توموری+زایموزان و سالم+زایموزان با دوز 10 میکروگرم بصورت داخل صفاقی از روز 15 تلقیح تومور به صورت 4 روز متوالی تزریق شد. در روز 25 شش موش از هر گروه با روش بیهوشی کشته شده و وزن و حجم بافت توموری محاسبه گردید و از لحاظ سایتوکاین های سرمی (نوع 1 و 2) و میزان بیان ژن TLR2 و TNF-? در ماکروفاژهای صفاقی مورد ارزیابی قرار گرفتند. 6 موش باقیمانده از هر گروه جهت سنجش میزان سایتوتوکسیسیتی به روش درون تنی با استفاده از رنگ CFSE تحت بررسی قرار گرفتند. نتایج حاصل از بررسی اثر زایموزان بر میزان بقای سلولی نشان داد که الگوی وابسته به زمان و غلظت منجر به القای مرگ سلولی می گردد. حجم تومور در گروه توموری تیمار شده با زایموزان (ZM) بطور معنی داری در مقایسه با گروه کنترل توموری (M) کمتر بود. پاسخ های سایتوکایینی در اثر تزریق زایموزان به سمت Th1 شیفت پیدا کرد و میزان بیان ژن های TLR2 و TNF-? در ماکروفاژهای صفاقی با تزریق زایموزان افزایش یافت. نتایج حاصل از سنجش in vivo killing assay نشان داد که درصد کشندگی در گروه ZM در مقایسه با گروه M دارای اختلاف معنی دار می باشد. بر اساس نتایج حاصل از این تحقیق زایموزان می تواند باعث کاهش در روند رشد تومور و افزایش پاسخ های ایمنی نوع 1 در موش های مبتلا به ملانوما گردد.
- Abstract
- Melanoma is the most malignant forms of skin cancer. This tumor originates from pigmented melanocytes. Zymosan is an insoluble compound from Saccharomyces cerevisiae cell wall composed of ?-glucan with protein linkages. This study was designed to evaluate the in vitro and in vivo effect of Zymosan extracted from Saccharomyces cerevisiae on growth rate of B16F10 cell line and melanoma mice model. In the laboratory phase of this study, melanoma cell lines were cultured on RPMI1640 media containing 10% FBS at 37°C, 5% CO2. Cells were treated by concentrations of 0, 1, 5, 10, 25 and 50 µg/ml zymosan for 48 and 72 hrs. 24 hrs. after incubation. C57BL/6 mice aged between 6-8 weeks were used as the animal model for inducing melanoma. Mice were divided into four groups including: 1. Positive control (melanoma), 2. Negative control, 3. Zymosan, 4. Melanoma+Zymosan. Tumor induction was done by subcutaneous injection of 1×106 melanoma cell line on the left flank of mice. Zymosan was injected intraperitoneally with a dose of 10µg 15 days after tumor induction for 4 consecutive days. On day 25, 6 mice from each group were euthanized and weight and size of the tumor was calculated. Serum cytokines (type 1 and 2) were measured. Peritoneal macrophages were evaluated for TLR2 and TNF-? gene expression. The remaining 6 mice from each study group were investigated for cytotoxicity assessment in vitro using fluorescent dye. The results showed that Zymosan affects cell viability on a dose and concentration dependent manner. Tumor size was significantly lower in zymosan treated melanoma group than melanoma control group (p<0.05). Zymosan injection increased Th1 cytokines in sera and TLR2 and TNF-? gene expression in peritoneal macrophages was elevated by Zymosan. In vivo killing assay demonstrated that there are significant differences in killing power of macrophages between ZM and M group (p<0.05). According to the results of this study Zymosan could decrease tumor growth and induce Th1 immune responses in mice infected with melanoma.
