عبدالحسین میرسپاسی
سال و محل تولد: ۱۲۸۶، تهران
وفات: ۱۳۵۵
رشته تخصصی: روان‌پزشکی
عبدالحسین میرسپاسی استاد دانشکده پزشکی، استاد و رئیس بخش روان‌پزشکی بیمارستان روزبه، رئیس هیأت مدیره جمعیت بهداشت روانی ایران، مؤسس و نایب رئیس جمعیت حمایت از ناشنوایان و رئیس بیمارستان روانی رازی بود.
او از جمله دانشجویان اعزامی به فرانسه برای فراگیری طب بود که از دانشکده پزشکی لئون فارغ‌التحصیل شد. وی از همان ابتدا به رشته‌های اعصاب و روان‌پزشکی علاقه‌مند بود و پایان‌نامه‌اش را پیرامون «صفات هیستری شکل حملات صرعی» به نگارش درآورد. ایشان برای مدتی در فرانسه در حوزه‌ی روان‌پزشکی و پزشکی قانونی به تحقیق و پژوهش پرداخت و در بیمارستان روانی شارانتون فرانسه، مشارکت مؤثری در فعالیت‌ها و تحقیقات بخش و آزمایشگاه داشت. آن پزشک نامی پس از بازگشت به میهن، در بیمارستان شماره یک مشغول به کار شد و سپس در بیمارستان اعصاب حضور یافت. دکتر میرسپاسی را می‌توان در تعلیم روان‌پزشکی از پیشکسوتان دانست که در شکل‌گیری نهضت بهداشت روانی در ایران نیز نقش‌آفرینی داشته است. آن استاد فرزانه بر این باور که تلفیق رشته اعصاب و روان‌پزشکی ضروری است. استاد میرسپاسی در جهت توسعه‌ی ساختمان بیمارستان بیماران روانی، مجهز شدن به وسایل مورد نیاز برای رفاه بیماران، حضور پرستاران آگاه و دلسوز، پزشک و دارو کوشش بسیاری داشت زیرا در آن ایام وضعیت بیمارستان بیماران روانی از همه جهت فاجعه بود. با زحمات چند ساله‌ی دکتر میرسپاسی بیمارستان اعصاب و روان از شهرداری استقلال یافت. از دیگر اقدامات مهم آن استاد ارجمند تشکیل «انجمن روان‌پزشکی ایران» بود.
آن پزشک شناخته‌شده در جایگاه رئیس بخش روان‌پزشکی بیمارستان روزبه، خدمت کرد. ایشان مدتی نیز عهده‌دار جایگاه مدیر عامل بیمارستان و رئیس پزشکی قانونی شد. همچنین در دوره‌ای نایب رئیس جمعیت حمایت از ناشنوایان، رئیس بیمارستان روانی زاری و از اعضای شورای عالی فرهنگ بود.
«سل ارثی است یا سرایتی؟»، «بیماری و تندرستی»، «هیستری از دیرگهان تا امروز»، «زبان چگونگی و پریشانی آن» و «مراکز دماغی» از جمله آثار ارزنده‌ی آن استاد فقید است.
