بدیع‌الزمان فروزان‌فر
سال و محل تولد: ۱۲۷۶، خراسان
وفات: ۱۳۴۹
رشته تخصصی: زبان و ادبیات فارسی
بدیع‌الزمان فروزان‌فر استاد دانشکده ادبیات و الهیات و معارف اسلامی، رئیس مؤسسه وعظ و خطابه، رئیس دانشکده الهیات و معارف اسلامی و عضو انجمن فرهنگی ایران و هند است.
او در محضر ادیب نیشابوری ادبیات، علوم ادبی و منطق را فراگرفت. فقه و اصول را هم نیز نزد بزرگانی چون شیخ مرتضی آشتیانی و شیخ مهدی خالصی گذراند. شرح اشارات، شفا و کلیات قانون ابن سینا را از میرزا طاهر تنکابنی و فقه و اصول و قواعد علامه را از شیخ حسین نجم‌آبادی آموخت. او با ارائه‌‌ی «تحقیق در زندگانی مولانا جلال الدین بلخی» درجه دکتری را اخذ نمود. وی برای مدت کوتاهی به تدریس در دارالفنون و دارالمعلمین عالی پرداخت و بعدها به دانشکده معقول و منقول دانشگاه تهران روی آورد. آن استاد والامقام، به استاد استادان معروف است چرا که استادان برجسته و بزرگی را تربیت کرد و از میان آن‌ها می‌توان به عبدالحسین زرین‌کوب، ذبیح‌الله صفا، مهدی حمیدی شیرازی، غلامحسین یوسفی، محمدرضا شفیعی کدکنی، ضیاالدین سجادی، منوچهر ستوده، محمد دبیرسیاقی و… اشاره کرد. حسین خطیبی، از شاگردان استاد فروزان‌فر، در وصف قدرت حافظه‌ی آن استاد بزرگ گفته است که ایشان بر این باور بوده‌اند که یک استاد راستین در عرصه‌ی ادبیات، باید به اندازه‌ای نظم و نثر به خاطر داشته باشد که از روخوانی در محافل علمی و ادبی بی‌نیاز باشد. احمد مهدوی دامغانی نیز در وصف حضور ذهن و شیرین‌زبانی‌های آن استاد محبوب خاطره‌ای نقل کرده است که با تکیه بر آن، گویا روزی شخصی از استاد می‌پرسد: مگر شما به جنّ اعتقاد دارید؟ استاد فروزان‌فر می‌فرمایند: مگر با زیارت جناب‌عالی جای انکاری باقی می‌ماند؟ و اضافه می‌کنند: به مصرع سعدی عمل فرمائید که: «آیینه‌ای طلب کن تا روی خود ببینی» و بالمعاینه جنّ را مشاهده فرمائید. سیمین دانشور نیز بر این عقیده استوار است که چیزی در ادبیات فارسی بعد از اسلام نیست که بدیع‌الزمان فروزان‌فر نداند.
ایشان در فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی، شورای معارف و مجلس سنا عضویت داشتند.
«سخن و سخنوران» اثر برجسته‌ی آن استاد فرهیخته، الگویی برای تحقیق در تاریخ ادبیات ایران و نقد شعر فارسی است. این کتاب، اگرچه تذکره‌‌نویسی در ادبیات فارسی را مد نظر دارد، راه‌گشای تحقیقات نوین در تاریخ ادبیات ایران است. در کتاب «احادیث و قصص مثنوی»، آن چهره نامی تلاش کرده است تا احادیث و تمثیلات عربی مورد استفاده مولوی در کتاب مثنوی معنوی را ترجمه کند تا برای فارسی زبانان و افراد غیر متخصص بیشتر مورد استفاده قرار گیرد. «طریق عشق: شرح غزلیاتی چند از حافظ»، «تاریخ ادبیات ایران: بعد از اسلام تا پایان تیموریان»، «فرهنگ تازی به پارسی» و تصحیح «کلیات شمس یا دیوان کبیر»، «کلیات شمس» و «فیه ما فیه از گفتار مولانا جلال‌الدین محمد مشهور به مولوی» از دیگر آثار ارزنده‌ی آن استاد گران‌قدر می‌باشند.
