سید ضیاءالدین سجادی
سال و محل تولد: ۱۲۹۹، مشهد
وفات: ۱۳۷۵
رشته تخصصی: زبان و ادبیات فارسی
سید ضیاءالدین سجادی استاد دانشسرای عالی و دانشکده ادبیات و علوم انسانی، عضو انجمن ایرانی فلسفه و علوم انسانی، عضو انجمن استادان زبان و ادبیات فارسی و کنگره تحقیقات ایرانی است.
او برای ادامه فراگیری دانش در رشته زبان و ادبیات فارسی در تهران حضور یافت و از محضر بزرگانی چون ملک‌الشعرای بهار، بدیع‌الزمان فروزانفر، جلال‌الدین همایی، احمد بهمنیار و… آموخت. رساله‌ی دکتری وی پیرامون خاقانی و اشعارش بود. در نهایت ایشان در دانشسرای عالی، دانشگاه تهران، تربیت معلم، دانشگاه شهید بهشتی و دانشگاه فردوسی مشهد به تدریس مشغول شد. استاد سجادی در ۶۵ مجمع علمی و ادبی سخنرانی کرده است که اکثر آن‌ها به صورت مکتوب منتشر شده‌اند. می‌توان کنگره‌های تحقیقات ایرانی، کنگره بزرگداشت فردوسی، حافظ، بیهقی، ناصرخسرو، کنگره ایران‌شناسان، کنگره جهانی سعدی و حافظ و نشست‌های بحث درباره زبان و ادبیات فارسی را نام برد.
تصحیح کتاب «دیوان خاقانی شروانی» خاقانی از قصیده‌سرایان بزرگ عصر خویش و کتاب «فرهنگ لغات و تعبیرات با شرح اعلام و مشکلات» بر دیوان خاقانی شروانی از آثار ایشان هستند. همچنین در کتاب «مقدمه ای بر مبانی عرفان و تصوّف»، از مبادی و اصول عرفان و تصوف به همراه شرح کوتاهی از زندگی، اندیشه، احوال و اقوال صوفیان و عارفان بزرگ از آغاز تا قرن نهم سخن گفته است. موضوع اصلی کتاب «قصه حی‌بن‌یقظان و سلامان و ابسال» به گفته‌ی استاد ضیاالدین سجادی تحقیق و بحث دربارۀ قصۀ سلامان و ابسال است؛ قصه‌ای رمزی و تمثیلی، فلسفی و عرفانی که ریشه‌ی یونانی دارد. آن استاد گران‌قدر در کتاب «منتخب اشعار اعتماد» درباره‌ی سید احمد اعتمادالاسلام می‌گوید: «من او را از روی آثارش شناختم و دانستم که مردی بوده است، طالب علم، اهل فضل، صاحب ذوق، متدین و با همه دیانت و تقوی مردی روشن‌دل و تجددخواه بوده، به همه آداب و مراسم دینداری عمل می‌‌کرده و راه و رسم تجدد و زندگانی نوین آن روز را نیز طرف‌دار بوده است. در انواع شعر طبع‌آزمایی نموده و در غزل و قصیده و مثنوی و رباعی وارد شده و نمودارهایی به دست داده است». شایان ذکر است که آن استاد شادروان بیش از ۱۷۰ مقاله در موضوعات ادبی، علمی، تاریخی، مذهبی، در مجلات و نشریات معتبر و دانشنامه‌‌ها منتشر کرده‌اند.
از افتخارات آن استاد ادیب معرفی شدن به عنوان یکی از مفاخر فرهنگی ایران در سال ۱۳۸۱ است.
