عبدالحمید بدیع الزمانی کردستانی
سال و محل تولد: ۱۲۸۳، سنندج
وفات: ۵ آبان ۱۳۵۶
رشته تخصصی: زبان و ادبیات عربی
دکتر عبدالحمید بدیع‌الزمانی کردستانی عضو هیأت علمی دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، استاد ادبیات عربی دانشکده معقول و منقول (دانشکده الهیات)، متخصص ادبیات عرب، محقق، روزنامه‌نگار و شاعر ایرانی است.
بدیع‌الزمانی فارغ از شهرت‌طلبی، مردی به تمام معنا دانشمند بود. تسلط او بر غرایب و دقایق ادب و لغت عرب، در کنار حافظه قدرتمند او، مایه تحیّر و اعجاب اقران و اغیار بود. وی لقب «خادم القرآن» برای خود برگزیده بود که به حق شایستگی این لقب را نیز داشته است. این بزرگ را به سبب هوش زیاد، «بدیع‌الکتاب و بدیع‌الزمان» یا بدیع می‌خواندند، همچنین تخلص وی در اشعار فارسی مهی و در اشعار عربی بدیع بوده است.
دکتر عبدالحمید بدیع‌الزمانی مدیریت روزنامه کردستان که به زبان کردی و لهجه گورانی در تهران منتشر می‌شد، تدریس در دبیرستان‌های دارالفنون، امیرکبیر، ادیب و گوهرشاد و مدارس حوزه سنندج و کرمانشاه، مترجمی در روزنامه اطلاعات را نیز در کارنامه پر بار خود دارد.
از دیگر فضیلت‌های این استاد گرانقدر و گرانمایه جنبه شاعری او بود که به هر سه زبان عربی و فارسی و کُردی به صورت قطعه و قصیده و مثنوی شعر می‌سرود.
از مهم‌ترین ویژگی‌های سبک شعری این استاد به نام می‌توان به بیان صادقانه احساسات و شور و شعف نسبت به زادگاهش (سنندج)، موسیقی برخاسته از تکرار به جای واژگان، واج آرایی، توجه به اصوات حروف، دقت در وزن و انتخاب تفعیله های مناسب، آوردن کلمات آهنگین و گاه هم قافیه، آرایه‌های لفظی، نوآوری در ترکیبات دلنشین، وفور افعال در جهت فضای پرتکاپوی شعری، ژرفنگری در تداعی معانی و اصوات برخاسته از واژگان، بازی هنرمندانه با ضمایر، تنوع در موضوعات شعری با محوریت شور و اشتیاق نسبت به دیار خویش (سنندج)، گرایش به استعاره و تشبیه در آفرینش فضای خیال پردازی و دقت نظر در طبیعت و بهره‌گیری از عناصر آن اشاره کرد.
استاد بدیع‌الزمانی بیش از ۴۰ اثر گران‌بها به رشته تحریر درآورده‌اند که فقط حدود ۱۰ جلد آن به چاپ رسیده است. برجسته‌ترین مکتوبات وی، تعلیقاتی است که هنگام مطالعه کتب ممتاز، بر حاشیه صفحات نگاشته است. از دیگر آثار گران‌بها این استاد فقید می‌توان به یادداشت‌ها و حواشی مفید بر کتب قاموس اللغه مجدالدین فیروز آبادی، خزائن الادب، تصحیحاتی بر مجمل التواریخ و القصص، مخزن الأدب فی اشعار العجم و العرب، دیوان غزلیات فارسی، مثنوی بوسه‌نامه، کلمات عالیات و شرح ضادیّه طرماح بن حکیم الطّائی اشاره کرد.
انجمن آثار و مفاخر فرهنگی به پاس سال‌ها خدمات علمی و فرهنگی وی، طی برگزاری مراسم بزرگداشتی در سال ۱۳۸۲ ایشان را به عنوان یکی از مفاخر ایران زمین معرفی کرد و لوح تقدیری به خانواده استاد اهدا نمود.
