عنوان پایان‌نامه
مقایسه برخی اثرات بیولوژیکی و فیزیولوژیکی دو حشره کش اسپیرومسیفن و دیکلرووس روی دو جمعیت شته جالیز(Aphis gossypii Glover)
- رشته تحصیلی
- مهندسی کشاورزی-حشره شناسی کشاورزی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی شماره ثبت: 7187;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 78059;کتابخانه مرکزی پردیس کشاورزی و منابع طبیعی شماره ثبت: 7187;کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 78059
- تاریخ دفاع
- ۲۸ شهریور ۱۳۹۵
- دانشجو
- وحیده مجیدی فر
- استاد راهنما
- خلیل طالبی جهرمی
- چکیده
- شته جالیز با نام علمی Aphis gossypii Glover، یکی از آفات مهم گیاهان گلخانه ای، زراعی و زینتی است که سالیانه، خسارت های قابل توجهی به محصولات کشاورزی وارد می‌کند. متأسفانه کاربرد غیراصولی حشره کش ها علیه این آفت، سبب بروز مشکلات متعددی همانند ایجاد مقاومت در این شته گردیده است. ازاین‌رو مطالعه برای ارزیابی فعالیت آفت‌کش‌هایی با نحوه اثر جدید اهمیت دارد. در این تحقیق، سعی شده است تا اثرات دو آفت کش دی کلرووس که امروزه از آن به‌طور وسیعی برای کنترل شته جالیز استفاده می شود و اسپیرومسیفن، ترکیبی از گروه تترونیک اسیدها که برای کنترل مراحل نابالغ سفیدبالک و کنه توصیه شده است روی یکسری ویژگی های بیولوژیک و فیزیولوژیک شته جالیز بررسی گردد. طبق زیست‌سنجی‌های مقدماتی مشخص شد که آفت کش دی کلرووس در مقایسه با اسپیرومسیفن از سمیت بالاتری برای شته جالیز برخوردار است. در مطالعه حاضر، میزان طول عمر بالغین و میزان پوره زایی شته جالیز به‌عنوان دو مشخصه بیولوژیکی ارزیابی گردید. مطابق نتایج به‌دست‌آمده، کاربرد آفت کش های ذکرشده به‌طور معناداری سبب کاهش میزان طول عمر بالغین شد بااین‌حال، دیکلرووس بیشتر از اسپیرومسیفن سبب کاهش میزان زنده‌مانی شته جالیز گردید. همین طور مقایسه اثر این آفت کش ها روی میزان پوره زایی شته، نشان داد که میزان پوره‌زایی در شته‌های تیمار شده با این دو آفت کش در مقایسه با شاهد دارای یک کاهش معنی‌دار است. با بررسی ذخایر انرژی در حشرات به‌عنوان یک ویژگی بیوشیمیایی نیز مشخص شد که در حشرات تیمار شده با این آفت کش ها، میزان پروتئین و گلیکوژن به‌طور معناداری بیشتر از شاهد است علاوه بر این، مقایسه دو آفت‌کش مورداستفاده نیز بیانگر افزایش معنادار ذخایر پروتئینی و گلیکوژنی در حشرات تیمار شده با اسپیرومسیفن نسبت به دی کلرووس بود. میزان ذخایر کربوهیدراتی و لیپیدی نیز در مقایسه با شاهد یک کاهش معنادار را نشان داد که این کاهش در شته‌های تیمار شده با اسپیرومسیفن به‌طور معناداری بیشتر از دی کلرووس بود.
- Abstract
- Melon aphid is one of the most important pests of crops, greenhouse, and ornamental plants that causes considerable damage annually. Unfortunately, repeated application of insecticides against this pest have caused several problems including resistance. Therefore, studying pesticides with a novel mode of action against this pest is necessary. This study was conducted to evaluate the effects of dichlorvos and spiromecifen on biological and physiological parameters of the melon aphid. Dichlorvos is a commonly used insecticide to control melon aphid and spiromecifen, a tetronic acids compound, is recommended against immature stages of whiteflies and mites. In this study, survival rate and fertility of melon aphid were evaluated as two biological parameters. The results showed that application of the two pesticides significantly reduced the survival rate of adults, with dichlorvos showing a more reduction. Similarly, a comparison between the effects of these pesticides on fertility showed that the treated aphids were significantly less fertile than the control ones. Examining the energy reserves of the aphids as a biochemical parameter also showed that the treated aphids had significantly higher amount of protein and glycogen compared to the controls. Moreover, aphids treated with spiromesifen had a higher amount of protein and glycogen, but they had significantly lower amounts of carbohydrates reserves compared to the dichlorvos-treated aphids. Keywords: Melon aphid, Dichlorvos, Spiromesifen, Energy reserves, Survival rate fertility.
