عنوان پایان‌نامه
مطالعه چالش ها و تنگناهای اجرای نظام جامع رفاه و تامین اجتماعی در ایران دهه ۹۰
- دانشجو
- بنیامین نعیمائی
- استاد راهنما
- علی شکوری
- رشته تحصیلی
- برنامه ریزی رفاه اجتماعی
- مقطع تحصیلی
- کارشناسی ارشد
- محل دفاع
- کتابخانه مرکزی -تالار اطلاع رسانی شماره ثبت: 69313
- تاریخ دفاع
- ۳۱ شهریور ۱۳۹۳
- چکیده
- با وجود سابقه بیش از 50 سال برنامه ریزی مدون و قریب به 90 سال پیشینه تاریخی در اقدامات رفاهی ایران، همچنین با گذشت بیش از 36 سال از انقلاب اسلامی که شعار حمایت از مستضعفین و ایجاد برابری و عدالت را سرلوحه خود قرار داده بود، و مهمتر از همه وجود قانون اساسی که با اصول متعدد خود همچون اصل 29، دولت رفاهی را وعده می داد؛ هنوز چتر ایمنی به طور کامل جامعه را پوشش نمی دهد. چنانکه شاخص هایی چون فقر شدید، فقر مطلق و فقر نسبی جمعیت قابل توجهی را متاثر می نماید. این در حالی است که نهادهای موازی دولت در خدمات بیمه ای و حمایتی در طول تاریخ دولت مدرن شکل گرفته اند، به ویژه آنکه این نهادها و موسسات بعد از انقلاب بر تعدد و حوزه عمل خود افزوده اند. هرچند موسسات موازی دولت، نقش مطلوبی در ارائه بخشی از خدمات و حمایت ها داشته اند اما در نبود یک ساختار کارآمد و متمرکز رفاهی مبتنی بر اطلاعات به روز، منجر به عدم انسجام، موازی کاری، پراکندگی و سوء استفاده از منابع رفاهی موجود شده است. با توجه به این مسیر وابسته، جامعه ایران در سال 83 به نقطه بلوغی رسید که لزوم این انسجام، در قالب قانون ساختار نظام جامع رفاه و تامین اجتماعی بر عهده دولت گذاشته شد. اما این قانون نیز در عمل و عرصه اجرا نتوانست ناکارآمدی تاریخی ساختاریافته را حل نماید. در پاسخ به چرایی این شرایط می توان بر علل مختلف تکیه کرد. دولت های حاکم در طول دوره بررسی شده، بدون توجه به ماهیت سیاسی شان بر اساس نیازهای به وجود آمده در جامعه، با رویکردی درمانی به جای پیشگیری، برای انجام و اجرای امور رفاهی اقدام به ساختار سازی، ایجاد سازمانها و دیوانسالاری نموده اند. این سازمانها در طول فعالیت به جای تلاش برای رفع نیاز جامعه به نهادهایی تبدیل شده اند که در پی حفظ قدرت و منافع درونی خود بوده و به ابزار بقای سازمان تبدیل شده اند. به دلیل فقدان توانایی انباشت انواع سرمایه در جامعه ایران و خصلت کوتاه مدت آن، این موضع به صورت تاریخی تکرار میشود و حاصل آن اتلاف منابع و زمان از یک سو و عدم دستیابی به اهداف از سوی دیگر است. در پژوهش حاضر با نظر به اینکه دولت به عنوان کارگزار اصلی برنامه های رفاهی، اقدام به سیاست گذاری، تدوین و اجرای این برنامه ها می کند، و نقش عمده ای در میزان تحقق برنامه ها و گسترده شدن تور ایمنی برای جلوگیری از آسیب دیدن جامعه دا
- Abstract
- ندارد
